10 - maximum rate

 Ohayo moje ogórkaski kochane. Wybaczcie taką "przerwę", ale powodem był prostu brak jakichkolwiek chęci. Notka jest zwyczajnie chujowa, ale niestety niezbędna. Przez pół godziny trułam się smutnymi piosenkami itp, żeby chociaż doła złapać, ale jak na złość dziś nie chce mnie najść >.<"
Dobra, ja już nic nie gadam... Powodzenia w czytaniu : P 

 ~~~~

   Naruto delikatnie przymknął oczy i litościwie spojrzał na rysunek, który przed chwilą stworzył. Przedstawiał on ptaka uwięzionego pomiędzy ludzkimi żebrami. Wyobraźnia działała, lecz mimo to ołówek nagle zatrzymał się na papierze jakby odmawiał dalszego posłuszeństwa. Uzumaki nie potrafił wydusić z siebie choćby krzty chęci. Rysowanie nie sprawiało mu już takiej przyjemności jak kiedyś, ale dalej próbował. Wiedział, że był w tym dobry i chciał się rozwijać, lecz jak na złość to coś w środku jego głowy uniemożliwiało mu postęp. Jakby chciało zatrzymać go tu i teraz, bez szansy na dalszy postęp.
- Cholera... - Mruknął znudzony i odłożył wszystkie przybory na biurko. Nie miał zamiaru męczyć się z czymś czego prawdopodobnie nie byłby w stanie skończyć. Chwycił kartkę papieru w dłonie i zgniótł ją wrzucając do kosza. Westchnął i odbił się nogami od podłoża pozwalając krzesłu obracać nim w kółko.
Po chwili wyskoczył z niego, zgrabnie niczym kot, i zszedł na dół słysząc z salonu jakieś śmiechy.
Zaciekawiony wystawił głowę za drzwi i ujrzał Umino obejmującego jakąś blondynkę. Oboje oglądali jedną z tych tanich komedii romantycznych co chwila wybuchając salwą śmiechu.
Uzumaki tym bardziej postanowił nie przeszkadzać Iruce w podbojach okolicznych kobiet i czym prędzej wyszedł z domu zabierając ze sobą jakieś pieniądze. W takich chwilach, kiedy był sam jak palec czuł się taki bezużyteczny, a jako że nienawidził tego uczucia postanowił znaleźć sobie jakieś zajęcie.
Prędzej czy później coś musiało go przywiać tutaj - budki z ramen. Lekko zaspany blondyn zamówił dla siebie jedną z, o dziwo, najmniejszą i z utęsknieniem wpatrywał się w drzwi za, którymi zniknął kucharz.


   Nagle w okolicy rozniósł się charakterystyczny dźwięk otwieranych drzwi. Nikt jednak nie zwrócił na to uwagi oprócz Naruto, który przeczuwał, że dziś coś na pewno się stanie. Niekoniecznie miłego.
Jak na złość na choryzoncie pojawiła się dobrze znana wszystkim twarz Gaary. To była ostatnia osoba, z którą blondyn miał teraz ochotę rozmawiać, ale cóż poradzić?
Czerwonowłosy dosiadł się do Naruto mierząc go wzrokiem.
 - Co tu robisz? - Jęknął zmarnowany blondyn nie szczycąc swego przyjaciela nawet jednym spojrzeniem, co bardzo go zirytowało.
- Może się stęskniłem. Taki powód Ci wystarczy?- Odpowiedział pytaniem na pytanie tak jakby mówił o tym co jadł na śniadanie. Uzumaki wyczuł jednak w jego głosie nutkę sarkazmu.
Po chwili obok stolika pojawił się kelner, który wręczył zamówienie Naruto.
- W co ty pogrywasz? -
- Chcesz się przyłączyć? -
- Nie wiem. Nie znam zasad. - Blondyn złapał garstkę makaronu płaczkami i już chciał ją włożyć do ust, kiedy przed jego twarzą pojawił się Gaara i powiedział :
- Nie ma żadnych zasad. Pamiętasz? - Przybliżył się do niego z zamiarem pocałunku. Wystraszony Naruto prędko obsmarował twarz czerwonowłosego makaronem i znacznie się od niego odsunął.
- Pogięło Cię!? - Warknął z wyraźnym zamiarem wpierdolenia młodemu Sabaku.
- To wszystko przez tą dziwkę... - Jęknął. W jego oczach odbijało się szaleństwo, a z ust wydobywał się cichy bełkot. W głowie dalej miał obraz blondyna siedzącego z brunetką w parku.
Naruto dostrzegł to i pożałował, że w ogóle poznał Gaarę, że go uratował i że starał się go wykorzystać. W życiu nie pomyślał by w ten sposób o kimkolwiek, a jednak. Młody Sabaku miał trudne dzieciństwo jak i życie dorosłe. Nie skończył szkoły, nie znalazł stałej pracy. Był od początku skazany na porażkę. Czyżby to wszystko właśnie teraz ukazywało swoje piętno? Bądź bał się stracić jedyne szczęście jakie miał w życiu...
Oczy czerwonowłosego momentalnie zaszły mgłą. Wydawało się, że zaraz się rozpłacze. Zacisnął okaleczone dłonie na swych porozdzieranych gdzie nie gdzie spodniach i ukrył twarz za włosami. Bał spojrzeć się w oczy blondyna. Tak bardzo bał się go stracić, był dla niego najcenniejszą rzeczą na świecie. Bał się, że gdy go dotknie on odejdzie, odleci, zepsuje się. Teraz jednak nie ma to znaczenia, kiedy on nawet nie raczy odebrać telefonu od niego.
Mimo to, boli.
Gaara ze łzami w oczach wybiegł z lokalu zostawiając wrytego w krzesło blondyna. Potrącił parę ludzi na chodniku, lecz nawet nie pomyślał o tym by ich przeprosić. Żadne słowo w tym stanie nie wyszło by mu z gardła.


   Uzumaki przyglądał się kluskom pływających w zupie. Kompletnie stracił apetyt. Gaara zaskoczył go zachowaniem. Zawsze był zimny, opanowany i nie do złamania. Blondyn zastanawiał się skąd zaszła u niego taka zmiana. Czyżby to jego wina, czy może... czerwonowłosy po prostu się otworzył?
Chłopak nie był w stanie dalej o nim myśleć. Zostawił pieniądze na stole i wyszedł z lokalu podążając w dobrze znanym mu kierunku w ostatnim czasie. Szpital.
Po cichu wszedł do sali gdzie przebywał jego przyjaciel. Zamknął drzwi i usiadł przy łóżku czekając, aż niebiesko włosy się obudzi.
- Ohayoo! - Ziewnął przeciągając się na łóżku. Uśmiechnął się do blondyna, który odwzajemnił gest. Kise wyczuł jednak, że jest to tylko tania atrapa na twarzy blondyna. Spoważniał lekko i usiadł na łóżku by być na równo z swoim przyjacielem. Wpatrywał się w niego, starając się wyczytać coś z zachowania Uzumakiego, lecz ten zdawał się być duszą gdzie indziej.
- Kiedy wychodzisz? - Naruto zaczął, nadal z zaciekaniem przyglądając się kafelkom na ziemi.
- Jutro. - Odpowiedział niebiesko włosy tak jakby chciał sprawdzić czy blondyn chociaż by go słucha. Tak jak oczekiwał, Naruto miał to gdzieś.
Postanowił po prostu przeczekać z nim cokolwiek się działo. Uzumaki nie był typem osoby, która zwierza się ze swoich problemów. Wolał raczej rozwiązywać je zupełnie sam. W końcu to JEGO problemy.
Kise doskonale o tym wiedział, więc najlepszym wyjściem w tej sytuacji jest po prostu przemilczeć burzę. Pomoże jeśli Naruto mu o tym powie, jeżeli nie, nie będzie się wtrącał.
Potem w sali pojawiła się Ami, która momentalnie rozluźniła atmosferę. Przemyciła Kise jakiś fast-food i zaangażowaniem kłóciła się ze swoim chłopakiem o jakieś błahostki. Naruto co jakiś czas dodawał swoje pięć groszy, lecz nadal jego myśli okręcały się wokół Gaary.
Jak na cholerę polubił tego chłopaka, ale nie w sposób w jaki on go lubił. Wszystko potoczyło się złym torem i to w dodatku przez Uzumakiego.
- No, Naru moje zajebiste kochanie. - Zaczęła kusząco Ami posyłając blondynowi oczko. - Jak układają się sprawy z Hinatą? - Zapytała jeszcze mocniej wtulając się w rękę swojego chłopaka, który zasyczał co jednak nie zbyt ją to obchodziło.
- Co masz na myśli? - Odpowiedział pytaniem na pytanie ze znudzonym wyrazem twarzy. Ami prychnęła, po czym podbiegła do blondyna i szturchła go łokciem w ramię.
- Nie udawaj niewiniątka! Jak tam randka? -
- Spotykasz się z Hyuugą? - Do rozmowy dołączył się Kise, wyraźnie zaciekawiony rozwojem akcji podczas jego pobytu w szpitalu.
- Trochę. - Odpowiedział ponuro.
- Boże, Naruto! Coś taki niezadowolony z życia!? - Brunetka krzyknęła mierzwiąc włosy Uzumakiego. Zaśmiała się wrednie widząc jakie dzieło powstało na głowie blondyna. Ten jednak, co było do niego niepodobne, z wyrazem męczennika na twarzy przeczesał włosy dłonią i westchnął ciężko.
Ami znudzona odsunęła się od blondyna i wróciła do Kise. Trójka przyjaciół rozmawiała, jak to miała w zwyczaju, dość głośno. Personel szpitala wyprosił gości niebieskowłosego znów pozostawiając ich samym sobie.
Tym razem jednak brunetka od razu ruszyła do domu. Zauważyła, iż Uzumaki nie ma najlepszego humoru z resztą jak ona sama.  


   Gaara już od ponad godziny leżał po środku swojego mieszkania wylewając z oczu gorzkie łzy. Klną siarczyście pod nosem zaciskając dłonie na dywanie.
Nie potrafił przestać płakać, starał się, lecz nie potrafił. Czuł przejmujący ból w sercu, jakby ktoś wbił mu w pierś sztylet przekuwając go na wylot.
Przed oczami nadal miał twarz blondyna, a w uszach dźwięk jego głosu. Tak bardzo chciał by teraz z nim tutaj był, ale wiedział też, że jest to nierealne. A jednak Gaara zbyt mocno się przywiązał, zbyt mocno pokochał Naruto. Razem z ich pierwszym pocałunkiem i pierwszą szczerą rozmową. Doskonale pamiętał jak śmiał się z niego, jak wyzywali się nawzajem, rywalizowali. Pamiętał też te gorsze chwile, kiedy odsunęli się od siebie co jeszcze bardziej ich zbliżyło. Myśl o tym, że może już nigdy nie zobaczyć jego niebieskich oczu i szczerego uśmiechu powodowała u niego kolejny wstrząs.
 Uzumaki był dla Gaary jak narkotyk. Ten najlepszy, najdroższy, za którego trzeba zapłacić najwyższą cenę.
Teraz nie było od tego ucieczki, co gorsza, sam miał tego świadomość.
Z trudem podparł się łokciami o podłogę i przeczołgał do półki stojącej przy łóżku. Wyjął z niej paczkę antydepresantów i po raz kolejny wybuchł nieopanowanym płaczem. Klęknął i opadł czoło o kant blatu nadal upuszczając słone łzy. Połknął dwie tabletki i zagryzł wagi tak mocno, że poleciała z nich krew.
Nagle od ścian odbił się denerwujący dźwięk pikania. Czerwonowłosy przez chwilę przestał płakać i z mordem w oczach wpatrywał się telefonowi. Zdenerwowany wstał i chwycił w dłoń komórkę. Spojrzał na wyświetlacz i zachichotał pod nosem.
Jak na ironię na wyświetlaczu pojawiła się roześmiana twarz blondyna. Gaara wpatrywał się w niego tak długo dopóki połączenie nie zostało przerwane. Zacisnął pięści i odłożył komórkę.
Wyszedł z mieszkania, nawet go nie zamykając. Szedł po schodach kierując się w górę. Rozwalił zamek w drzwiach i momentalnie poczuł na swoim ciele zimny powiew. Spojrzał w gwiazdy i uśmiechnął się lekko.
Chciałby być jedną z nich. Jego matka, ojciec, siostra, brat już dawno zostali takimi gwiazdami. Oni są już szczęśliwi, czekają na niego. Gaara słyszał to. Zawsze ktoś do niego mówił gdy był samotny. Gdy czuł się niepotrzebny słyszał w głowie ich głosy.
Stanął przed przepaścią, siedem pięter w dół . Przed sobą miał niebo oświetlane przez tysiące martwych dusz. Takie piękne, jedyne w swoim rodzaju... W jego zaczerwienionych oczach ponownie pojawiły się łzy. Zrobił krok w przód i wiedział, że już nigdy nie będzie musiał płakać.